...επιστρατεύοντας την ενέργεια και τη μεγάλη εμπειρία του ώσπου να βεβαιωθεί ότι η εταιρεία στο σύνολό της θα αναγνώριζε ποιος ήταν ο Μπρους και τι μπορούσε να κάνει. Η επόμενη κίνησή τους έγινε στο κτίριο της CBS το άλλο απόγευμα, όταν ο Χάμοντ, με τον Έιπελ στο ρόλο του συμπαραγωγού, ηχογράφησε αρκετά ντέμο ώστε να γεμίσει ένα δίσκο αλουμινίου  που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει εντός της εταιρείας. Όταν ο Μπρους μπήκε στο στούντιο με την κιθάρα κρεμασμένη στο λαιμό του, η ηχογράφηση κύλησε αβίαστα. «Απλώς σηκώθηκα και τραγούδησα τα καλύτερα τραγούδια μου», θυμήθηκε ο Μπρους το 1998. «Ένιωθα μεγάλη αυτοπεποίθηση για αυτό που έκανα… Και ταυτόχρονα ήμουν πολύ νευρικός». Όταν, μια-δυο μέρες αργότερα, ο Ντέιβις επέστρεψε στο γραφείο, ο Χάμοντ εμφανίστηκε στην πόρτα του κρατώντας έναν ολοκαίνουριο δίσκο με τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών της οντισιόν, τον τοποθέτησε στο πικάπ και κατέβασε τη βελόνα. Ο Ντέιβις εντυπωσιάστηκε τόσο ώστε να ζητήσει απ’ τον Χάμοντ να προγραμματίσει μια προσωπική ακρόαση και, λίγες μέρες αργότερα, χαιρέτησε εγκάρδια τον Μπρους και του ζήτησε να πάρει την κιθάρα του.

 

Ο Ντέιβις ανακάθισε στην καρέκλα του πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο τραγούδι. «Τον βρήκα πολύ ξεχωριστό», λέει. «Είχα εντυπωσιαστεί με τις συνθέσεις και την εικόνα του». Γιατί, ενώ μπορούσε να βρει ομοιότητες μεταξύ του νεαρού τραγουδοποιού και του Ντίλαν, ο πρόεδρος της Columbia ενθουσιάστηκε ακόμα περισσότερο νιώθοντας πόσο διαφορετικός ήταν ο Σπρίνγκστιν από τον άλλο καλλιτέχνη. Και καθώς τα τραγούδια του Μπρους τον ταξίδευαν στα γκρίζα τοπία των πραγματικών και ονειρικών κόσμων του Νιου Τζέρσεϊ και της Νέας Υόρκης, ο Ντέιβις ένιωσε να βυθίζεται σε ένα σκηνικό συναρπαστικό και πρωτόγνωρο. «Τα θέματα για τα οποία έγραφε, η ποίηση που χαρακτήριζε τη δουλειά του ήταν πολύ διαφορετική απ’ αυτή του Ντίλαν», λέει. Όταν τελείωσε, ο Ντέιβις είπε στον Χάμοντ να υπογράψει όσο το δυνατόν ταχύτερα το συμβόλαιο του νεαρού κ. Σπρίνγκστιν με την Columbia Records.

Το τελικό συμφωνητικό έφτασε στο γραφείο του Έιπελ μερικές μέρες μετά. Ο Μπρους πήρε το αντίγραφό του μαζί του στο Άσμπερι Παρκ για να το διαβάσει διεξοδικά. Αδυνατώντας να αναλύσει μόνος του τους νομικούς όρους, έκατσε στο πάτωμα του μισοάδειου διαμερίσματός του με την Ρόμπιν Νας, μια φίλη από τους μουσικούς κύκλους της Ακτής του Τζέρσεϊ, διαβάζοντας το ζωτικής σημασίας έγγραφο στο φως των κεριών, αφού δεν είχε ούτε για να πληρώσει το λογαριασμό του ηλεκτρικού. «Το κοιτάξαμε λέξη προς λέξη», έγραψε η Ρόμπιν στα απομνημονεύματά της, που δημοσιεύτηκαν σε μια ιστοσελίδα θαυμαστών. «Εγώ έψαχνα όλες τις βαριές λέξεις σ’ ένα λεξικό».

 

Την επομένη ο Μπρους πήρε τηλέφωνο στο σπίτι των γονιών του στο Σαν Ματέο και είπε στη μάνα του τα καλά νέα. Η Παμ Σπρίνγκστιν, που μόλις τελείωνε την πέμπτη δημοτικού, θυμάται ότι άκουσε το διάλογο από την πλευρά της Αντέλ. «Η μαμά έλεγε: “Αχά, αχά… Αλήθεια; Αλήθεια; Ωραία. Και πώς θα λέγεσαι τώρα;” Σιωπή. Μετά: “Ώστε δε θα το αλλάξεις το όνομά σου;”».

«Η μαμά μου ήταν πολύ ενθουσιασμένη», λέει η Παμ. «Νομίζω ότι και ο μπαμπάς μου ήταν κάμποσο ενθουσιασμένος».

Μετά απ’ αυτό, η κοινωνική εκτίναξη του Μπρους –σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Νταγκ– έγινε το εφαλτήριο για μια σταδιακή αλλά ξεκάθαρη αλλαγή στην αντίληψή του για τον κόσμο και τις δυνατότητες που προσφέρονται. «Τότε», θυμάται η Παμ, «ήταν που άρχισε να λέει: “Από δω και μπρος δεν πρόκειται ποτέ να πω σε κανέναν τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνει στη ζωή του».
 

Αναδημοσίευση από το βιβλίο «Μπρους» το οποίο κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις Ροδακιό και τη σειρά Λατέρνατιβ